Pożegnanie..

....Smutne, bo odszedł jeden z najważniejszych dla mnie ludzi, ale i pogodne, bo odszedł tak, jak chciał…szybko, spokojnie i mam nadzieję bez bólu. Odszedł tam, gdzie czekają na niego rodzice i brat i gdzie, mam nadzieję, zastał to, czego oczekiwał….a jak nie, to przy silnym charakterze już tam na górze bez wątpienia poprzestawiał wraz z bratem wszystko tak jak trzeba;)

We wtorek umarł mój stryjeczny dziadek… wszyscy mówią, że to przecież tylko dalszy krewny…ale to nie tak. Stryjek, bo tak go wszyscy od brata po prawnuczki nazywali (a i sam chyba w końcu zapomniał, jak ma naprawdę na imię, bo wszystkim naszym znajomym przedstawiał się "Dzień dobry, jestem Stryjek":), był naszym dziadkiem. W jego domu się urodziłam i tam mieszkałam niemal 30 lat. Mimo, że miałam prawdziwego dziadka – jego brata – to Stryjek był dziadkiem równorzędnym. To on na co dzień z nami mieszkał, znosił wybryki, psoty i dokazywania 3 przybranych wnuczek, to on mimo wielkiej różnicy wieku najlepiej dogadywał się z maleńkimi prawnuczkami.

Był przy nas od zawsze…gdy 41 lat temu bez większego entuzjazmu dał sobie zwalić na głowę opiekę nad dwoma małoletnimi bratanicami, nie przypuszczał zapewne, że nie uwolni się od nas do końca życia;) Ale myślę, że tego nie żałował, bo choć był naukowcem i poetą, pogrążonym w książkach z głową w obłokach i nigdy nie założył własnej rodziny, to tę rodzinę los mu poniekąd narzucił. Nie raz psioczył na różne kłopoty związane z posiadaniem licznej rodziny o dość burzliwych losach, ale jednocześnie z niejaką dumą chwalił się nią przed znajomymi – zwłaszcza samotnymi, jak teoretycznie on.

Zapewne to on dał nam więcej, niż my jemu…To on nam, małym dziewczynkom, niewiele większym od mojej Potwornickiej, zamiast bajek opowiadał historię Polski i dzieje rodziny. To on nauczył nas swoim przykładem, że szlachectwo zobowiązuje...nie pamiętam (a uczciwie usiłuję sobie teraz przypomnieć;), żeby kiedykolwiek skłamał, czy kogoś obraził. Zawsze i wszędzie starał się ludzkie postępowanie, nawet najbardziej niegodziwe, usprawiedliwiać, a nie oceniać. Choć pod koniec życia choroby i pobyty w szpitalach już bardzo go udręczyły, to mimo utyskiwania na personel medyczny, zawsze znajdował usprawiedliwienie dla każdej szorstkiej pielęgniarki czy burkliwej salowej.... swoją drogą bardzo smutne to było, jak baba ze szmatą w garści rozstawiała po kątach małego, nieśmiałego staruszka nie mając zielonego pojęcia, że wrzeszczy na człowieka wielkiego umysłu i ducha.

Stryjek miał umysł wybitny, gdyby nie skromność i brak siły przebicia mógłby zajść bardzo daleko…znał doskonale 6 języków obcych (w tym tak egzotyczne jak łacina czy starocerkiewnosłowiański) i do ostatniej chwili bez żadnego problemu swobodnie w nich konwersował…nawet po udarze, w którym niemal utracił mowę, nadal ze swobodą porozumiewał się po niemiecku z moim szwagrem, czy pomagał siostrze w tłumaczeniach z łaciny. Historię Polski i świata znał na wyrywki…zamiast szukać w podręcznikach wystarczyło zejść do niego i spytać…i nie było pytania, na które nie umiałby wyczerpująco odpowiedzieć.

I owa przysłowiowa baba ze szmatą zapewne bardzo by się zdumiała, gdyby wiedziała, że ów zastraszony staruszek 60 lat temu z narażeniem życia przez kilkanaście miesięcy wraz z rodzicami i bratem ukrywał w swoim domu żydowską rodzinę i tak jak bał się jej odpysknąć, tak bez lęku dyskutował z niemieckimi żołnierzami stojąc dwa kroki od miejsca, w którym ta rodzina była ukryta.

Nie ma ludzi bez wad, więc i Stryjkowi się jedna przytrafiła…niesamowita kłótliwość i zapalczywość;) Potrafił rozpalić się do żywego ognia dyskutując zwłaszcza z równolatkami….zdarzało się, że i siarczyste przekleństwo z zakrętem poszło, bo przy wykształceniu polonistycznym i w tym względzie Stryjek umiał się wspiąć na wyżyny;) Ale nawet gdy w gniewie wyrzucał za drzwi dyskutantów, to natychmiast tego żałował i tak do następnego razu…;) I wiecie co? Mimo tej zapalczywości, to był jedyny człowiek, o którym wszyscy, którzy go znali mają do powiedzenia tylko dobre rzeczy...to rzadka sztuka, przeżyć życie tak, żeby nie mieć ani jednego wroga.

Długo mogłabym jeszcze tak pisać…może blog nie jest najlepszym miejscem na takie wspomnienie, ale na pogrzebie i tak nie dam rady go wygłosić, a nie chcę, by ta pamięć po dobrym człowieku od razu się zatarła. A ja i tak najbardziej pamiętam jego niesłychaną tolerancję dla innych: innych przekonań, ludzi. Gdy szłam do Bierzmowania (a wcale nie chciałam;), on jeden spytał co chcę dostać na prezent i zamiast 20 egzemplarza Biblii zadał sobie trud kupienia mi płyty ulubionego zespołu…bo tego właśnie sobie zbuntowana 14-latka zażyczyła;) I choć sam był przez całe życie gorąco wierzącym katolikiem, nigdy nie usiłował nikogo nawracać…

Dlatego, do zobaczenia, Stryjku, tam na górze …a jakbym miała problemy z dotarciem, to wykłóć się tam o mnie;)

 

04.03.1924 - 30.03.2010